13 is niet alleen een stevige thriller, het is ook een bespiegelende roman, waarin trouw, jaloezie, lust en onzekerheid de boventoon voeren. Wanneer in een Brugs hotel een man wordt vermoord, komt dat Pieter Van In en Hannelore Martens niet goed uit: ze zijn net hun huwelijksringen aan het uitkiezen.

Maar de plicht roept, en al gauw valt er een nieuw slachtoffer. Letterlijk zelfs, want de man wordt aan de voet van het kerkje van Lissewege gevonden. De dader speelt een spelletje met Van In en laat een karrenvracht sporen na, al dan niet bedoeld om de Brugse speurder op het verkeerde been te zetten.

Geflankeerd door Guido Versavel en de hitsige Carine Neels, neemt Van In de uitdaging aan. Al snel komt het drietal tot de conclusie dat een aantal vrouwen wraak wil nemen op hun ontrouwe mannen. Maar waarom Van In daarbij persoonlijk wordt geviseerd, is niet meteen duidelijk.

Deze, overigens niet al te ingewikkelde, verhaallijn geeft Aspe voluit de kans om enkele belangrijke episodes uit het vroegere leven van Van In uit de doeken te doen. We maken kennis met zijn eerste vrouw, met enkele prille jeugdliefdes en met de donkerste momenten uit het incidentrijke parcours dat Van In al heeft afgelegd.

Veel aandacht gaat ook uit naar de pre-nuptiale crisis die Martens en Van In doormaken. De angst om hun verbintenis officieel te maken, lijkt hen beiden de keel dicht te snoeren.

13 is zeker niet Aspes spannendste boek geworden, maar het heeft voldoende kwaliteiten om zijn onheilspellende titel te ontkrachten. Meer dan ooit voert Aspe zijn voornaamste personages op als mensen van vlees en bloed, met goede maar ook met bijzonder kleine kantjes. Pas wanneer je het boek hebt weggelegd, besef je hoezeer je aan Pieter, Hannelore en Guido gehecht bent geraakt. Misschien ligt daar wel Aspes grootste verdienste... (GeD)

Masquer le texte

Hoe komt het dat Pieter Aspe, acht jaar na zijn debuut met Het vierkant van de wraak en dertien boeken later, de best verkochte Vlaamse misdaadschrijver is? Zeker, Vlaamse thrillers zijn na het succesrijke pionierswerk van Jef Geeraerts niet langer een ondergewaardeerd soort boeken. Zowat in alle scholen zijn misdaadromans al dan niet verplichte lectuur geworden en Aspe staat op de boekenlijstjes van heel wat leerlingen en leerkrachten Nederlands. Maar daarmee is zijn populariteit nog niet verklaard. Aan de media kan het niet meteen liggen. De pers heeft hij nooit zelf opgezocht en als hij dan toch nu en dan op de televisie kwam, hield hij zich op de achtergrond. Het ligt dus aan de boeken van Aspe. Hij schrijft thrillers die gemakkelijk lezen. De dialogen zijn goed. Met Brugge heeft hij voor een aantrekkelijk decor gekozen. De personages waren vernieuwend en vooral herkenbaar. Wat romantiek, wat seks, niet te veel geweld en daarbij een redelijk verhaal, nu eens spannend dan weer ontroerend, vaak ook humoristisch. Het is een cocktail die blijkt te werken. En zoals alle misdaadschrijvers heeft hij er geen moeite mee te moraliseren. Dat laatste is zeker het geval in 13, zijn jongste én dertiende thriller. In een romantisch Brugs hotelletje wordt Wim Raes gewurgd door een vrouw. Alleen: de dode is niet Raes, maar Erwin Proot. Een vervelende zaak voor de politie die aan de verkeerde vrouw gaat vertellen dat ze weduwe is geworden. Het misverstand kwam er omdat naast het lijk de creditcard van Raes werd gevonden. Maar kort daarna wordt ook Raes vermoord met naast zich de betaalkaart van een andere man. Ook die sterft. Commissaris Van In heeft de indruk dat hij uitgedaagd wordt en komt samen met Versavel tot de conclusie dat een paar vrouwen wraak willen nemen op hun ontrouwe mannen. Helemaal uit de hand loopt het als ook Pieter Van In beseft dat hij riskeert vermoord te worden. Net nu hij op het punt staat te trouwen met onderzoeksrechter Hannelore Martens. Maar wat heeft Van In dan wel gedaan dat een vrouw hem wil vermoorden? Pieter Aspe duikt dieper dan ooit in het verleden van zijn held en zorgt voor voldoende brandstof om de reeks perfect draaiende te houden. Want ook dat draagt bij tot het succes van de Brugse volksschrijver: Aspe brengt in een unieke mengeling van ernst en sérieux tragikomische personages die hij ons maar mondjesmaat leert kennen. De spanning blijft erin, niet alleen door de plot, ook door de personages. Masquer le texte

Pieter Aspe is een fenomeen. Sinds hij in 1995 debuteerde met Het vierkant van de wraak heeft hij een uiterst succesvolle serie politieromans geschreven die voordien alleen geëvenaard werd door Geeraerts' reeks rond Vincke en Verstuyft. Ook Aspes hoofdfiguren, Van In en Versavel, zijn door de wol geverfde speurders die de moeilijkste misdaden oplossen. Daarnaast beschikken ze over een kwaliteit die de speurders van Geeraerts nagenoeg ontberen; ze zijn komisch. Ze lijken wel de Laurel en Hardy van de misdaadbestrijding. Vooral Van Ins niet aflatende avonturen met het vrouwelijke geslacht, zijn stormachtige relatie met zijn verloofde Hannelore Martens, zijn gezonde afkeer van alles wat nouveau riche , snobistisch en incompetent is én zijn rol als vooraanstaand aandeelhouder in de brouwerij Moortgat, makers van Duvel, benaderen soms de pure slapstick. Zijn aantrekkingskracht put Van In vooral uit het feit dat hij een echte Bourgondiër is. Hij is geen getormenteerde speurder, maar een man die de bucolische kanten van het leven weet te waarderen. En hij heeft een zeer actief seksleven, iets wat vele andere speurders, denk aan Poirot of Morse, niet kunnen zeggen.

In Dertien , het evenveelste deel uit de reeks, is commissaris Van In in de ban van de ring. Niet de boeken of films rond de Hobbits van Tolkien houden hem bezig, maar de keuze van het sieraad dat hij aan de vinger van zijn verloofde zal schuiven. Alleen komt hij er niet toe om die ring mee te gaan kiezen, want Brugge wordt (opnieuw) geteisterd door een reeks misdaden. Op korte tijd worden drie mannen vermoord, allemaal op de plaats waar ze voor het eerst de lichamelijke liefde exploreerden met hun latere echtgenote. Er blijkt zowaar een vrouwelijke seriemoordenares in Brugge rond te waren. Ze heeft het gemunt op mannen die het niet zo nauw nemen met de huwelijkstrouw. Ook Pieter van In, notoir genieter van vrouwelijk schoon, wordt een doelwit.

DE plot die Aspe deze keer heeft verzonnen, is niet meteen de sterkste uit de reeks: te ver gezocht en daardoor nogal ongeloofwaardig. Het niet aflatende spel van aantrekking en afstoting tussen Van In en zijn toekomstige vrouw bereikt in dit deel een voorlopig hoogtepunt, Van Ins nakende gelofte van trouw wordt danig op de proef gesteld, een vrouwelijke collega legt hem het vuur aan de schenen en er duiken enkele ex-liefjes en een ex-vrouw op. Die amoureuze perikelen leveren altijd vlot leesbare en soms komische passages op.

Voor wie al de vorige boeken heeft gelezen, zijn heel wat situaties in Dertien erg herkenbaar. Dat is tegelijk de kracht en de zwakte van de reeks. Het is de verdienste van Aspe dat hij in acht jaar een reeks memorabele personages heeft gecreëerd. De VTM-serie die eraan komt, met onder meer Herbert Flack als Van In, Lucas van den Eynde als Versavel en Francesca Vanthielen als Hannelore, zal die personages ook een gezicht geven.

Tegelijk krijg je de indruk dat de speelruimte voor Aspe verkleind is. De onderliggende verhoudingen tussen de hoofdrolspelers liggen zo vast als de relatie tussen Lambik en tante Sidonia. Van In en de zijnen beginnen daadwerkelijk steeds meer op stripfiguren te lijken. De verrassing is weg. Soms geeft Aspe de indruk dat hij zijn personages best andere, meer gedurfde wegen op zou willen sturen, maar dat hij het niet durft. Aspe is een kleine middenstander en hij moet de winkel draaiende houden. Dat doet hij naar behoren. Maar hij is nu in een positie gekomen waarbij hij zijn duizenden lezers zou kunnen meenemen op een échte ontdekkingstocht. Dat hoeft geen radicale verandering te zijn, Van In heeft een kinderlijk rebels karakter. Maar er zit nog zoveel in hem dat niet ontdekt is. Laat hem alstublieft met een wellustige blik naar vrouwen blijven kijken, maar toon ons het volledige plaatje van de man achter de speurder. Op het einde van dit verhaal worden dan toch ringen gekocht, zodat de trouwpartij in deel veertien kan doorgaan. Benieuwd wie er dan roet in het eten gooit.

Masquer le texte

Na een korte creatieve inzinking die maakte dat nieuw werk al te zeer werd beïnvloed door het opgelegde of zelfgekozen stramien, is Aspe weer terug van weggeweest en zit hij sterker dan ooit in zijn schrijfstoel. 13 is ondertussen ook de 13e roman in de reeks met het succesvolle speurdersduo Van In en Versavel. '13' is duidelijk een geluksgetal want in deze aflevering hebben Hannelore Martens en Pieter Van In het plan opgevat te trouwen, waarmee ten slotte hun zeven jaar durende liefdesrelatie wordt bezegeld. Een rustige voorbereiding op de feestelijkheden wordt hen evenwel niet gegund, want in een Brugs hotel wordt Wim Raes vermoord aangetroffen. Van In heeft ten huize van het slachtoffer nog maar net de kersverse weduwe op de hoogte gebracht, of Raes komt levend en wel binnenstappen. De 'vermoorde' Raes laat enkele dagen op zich wachten maar wordt uiteindelijk gevonden met op de borst de Visa-kaart van een andere man, die Van In naar een volgend slachtoffer leidt. Ook op het thuisfront dreigen er moeilijkheden wanneer aan de vooravond van het huwelijk Van In wordt geconfronteerd met zijn vroegere liefdes. Het persoonlijke 'lief en leed' van commissaris Van In maakt dat hij deze keer finaal kopje-onder dreigt te gaan.

De spitse dialogen bruisen weer van ironie en binnenpretjes. De spanning in het liefdeleven en het moordonderzoek, wordt crescendo opgevoerd tot een climax, die deze keer letterlijk dient genomen.

Na de Hercule Poirot-prijs voor Zoenoffer (2001) en De Gouden Bladwijzer 2002 wordt het wellicht tijd dat Pieter Aspe zich opwarmt voor De Gouden Strop. [Staf Schoeters] Masquer le texte

In dit nieuw deel in de serie politieromans van de Vlaamse Pieter Aspe rond de Brugse commissaris Van In en onderzoeksrechter Hannelore Martens staat het tweetal, dat al jaren lang een relatie heeft, op het punt van trouwen. Ze zijn druk bezig met de voorbereidingen, maar de vondst van een vermoorde man in een Brugs hotel gooit roet in het eten. Als Van In de kersverse weduwe op de hoogte gaat stellen, blijkt de man nog springlevend te zijn. Dat is helaas maar van korte duur, en er volgen nog meer moorden waarbij Van In ook persoonlijk betrokken lijkt te zijn. Het getal 13, tot nu toe altijd Van Ins geluksgetal, blijkt opeens een heel andere betekenis te hebben. Onderhoudende en sfeervolle thriller, vlot en met humor geschreven en met een aardig plot. Van Aspe is een van België's meest populaire misdaadauteurs. In 2001 ontving hij de Hercule Poirotprijs voor het beste Vlaamse misdaadboek voor zijn roman 'Zoenoffer'. In 2002 won hij de Humo Gouden Bladwijzer 2002 met 'De vijfde macht'. Tien van zijn misdaadromans over Van In en Martens zijn verfilmd voor televisie en worden voorjaar 2004 door de Belgische commerciële zender VTM uitgezonden. RTL4 heeft de serie aangekocht. Paperback, normale druk. www.standaarduitgeverij.be/aspe/ Masquer le texte