Wilssens is bij lezers van de krant 'De Standaard' bekend als de auteur van artikels over de Belgische economie. Die job zal haar beslist geïnspireerd hebben om terug te kijken op de 20ste eeuw, met de vraag: 'hoe leefden de gewone Belgen in deze eeuw?' Haar antwoord heeft een kijkboek opgeleverd, met veel illustraties, een boek dat vooral leden van heemkundige kringen plezier zal doen. Het is even gezellig en verwarrend als een zondagnamiddag bij ouders, grootouders en overgrootouders die al hun herinneringen en foto's bovenhalen: over de grote oorlogen, de depressie, het werk in de mijnen, de eerste radio, de eerste wasmachine, de school en hoeveel het brood toen wel kostte. Deze verhalen kunnen prettig zijn om naar te luisteren en te kijken, maar ze geven geen enkel inzicht in het verloop van de gebeurtenissen. Wilssens, zoals vele grootouders, vergeet soms belangrijke feiten zoals het verzet tegen die grote oorlogen, de achtergronden van de Vlaamse strijd, de staatshervorming, de eerste en tweede feministische golf, de seksuele revolutie, de beweging van 1968 (met een enkele zin over zachte waarden afgedaan), de diverse immigratiegolven, mondialisering van het kapitalistisch systeem enz.
De lay-out maakt het boek onleesbaar voor wie echt geïnteresseerd is in de tekst: alles loopt door elkaar, foto's, tabellen, tekst. Een band buitenlandse gebeurtenissen, die doorheen het boek loopt, werkt storend. Bovendien wordt vaak een donkerbruine kleur als achtergrond gebruikt, wat van de lezer een bijzondere inspanning of een betere bril vereist. Die bril zal ook nuttig zijn voor bepaalde passages waar een minuscuul lettertype is gebruikt. De richtlijn voor dit boek was blijkbaar zoveel mogelijk op één pagina te krijgen. Dergelijke boeken werken nostalgisch, maar een overzicht of inzicht in de 20ste eeuw geven ze bepaald niet. De auteur zegt zich te richten tot een publiek dat normaal geen geschiedenisboeken leest, maar deze mensen verdienen beter dan de mooie plaatjes. [Monika Triest] Masquer le texte