De gave is het tweede deel uit de reeks ‘Heks en tovenaar’, een serie van James Patterson en Ned Rust over een broer en zus met magische krachten die door een duister regime opgejaagd worden. In het eerste deel, Heksenjacht, maakten we kennis met Whit en Wisty Allgood, twee tieners die bij hun familie weggerukt werden door de Nieuwe Orde omdat ze duistere krachten zouden bezitten. Aan het begin van het tweede deel, De gave, weet Wisty op het nippertje aan haar openbare executie te ontsnappen. Dit is de start voor verschillende vlucht- en vechtpogingen van de Allgoods die een einde proberen te maken aan het vreselijke bewind van de Nieuwe Orde en zijn leider ‘De Ene Die De Ene is’. De wereld waarin Whit en Wisty leven is een echte dystopie geworden: kinderen worden ontvoerd en gehersenspoeld, steden zijn verlaten: ‘Ik ren door verlaten straten, langs lege winkels, een politiebureau zonder politiemensen, een dichtgetimmerde school, een bioscoop […] ik zie helemaal niemand. Alles lijkt onwerkelijk hier. Is dit echt? Verbeeld ik me deze troosteloze verlatenheid?’ De dystopie komt ook tot uitdrukking in de controle die De Ene Die De Ene Is (de Big Brother van dienst) uitvoert. Via grote videoschermen communiceert, manipuleert en bespioneert hij de buitenwereld om beslag te kunnen leggen op de magische krachten van Whit en Wisty zodat hij oppermachtig kan worden.
Wie het eerste deel van ‘Heks en tovenaar’ niet gelezen heeft, kan gemakkelijk bij dit tweede deel aanpikken. Regelmatig wordt er de nodige uitleg gegeven over hoe de dingen in elkaar zitten. Soms werkt dit zelfs storend. Wanneer één van de personages breedvoerig iets staat ‘uit te leggen’ wordt de vaart uit het verhaal genomen: ‘Ter informatie, een passage is een moeilijk te doorgronden plek waar het weefsel van deze wereld… zacht is. Maar er binnengaan kan allesbehalve zacht zijn. Een passage kan je naar een totaal andere plaats, tijd en dimensie slingeren… of je met geweld naar plekken brengen waar je liever niet zou zijn.’ Patterson en Rust laten hun personages vaak uit het verhaal treden om er commentaar op te geven, een ingreep die soms artificieel aandoet. Dat het verhaal verder wel vaart heeft, blijkt uit de ultrakorte hoofdstukken die afwisselend vanuit het standpunt van Wisty en van Whit geschreven worden. De Allgoods tuimelen letterlijk (al dan niet via passages) in verschillende bevreemdende situaties: ze worden achtervolgd door allerlei monsters uit schaduwland, ze proberen een stel gehersenspoelde kinderen te redden, komen vervolgens in een heropvoedingslaboratorium terecht waaruit ze moeten ontsnappen, ze veranderen zichzelf in vissen, leeuwen en vogels en proberen ten slotte nog eens aan een executie te ontsnappen.
De gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op, dat er geen sprake meer is van een spanningslijn. Alles gebeurt in een vliegende vaart, zonder aanleiding of oorzaak. Er wordt naar niets toegewerkt en dat neemt de beoogde spanning eigenlijk helemaal weg. De personages Whit en Whisty blinken ook niet bepaald uit in originaliteit: Wisty is de flapuit die zich snel door emoties laat meeslepen en Whit is de beschermende broer die zwelgt in zijn heimwee naar zijn vriendin die door de Nieuwe Orde ontvoerd werd. De dialogen tussen de personages zijn, net zoals de humor in dit boek, vaak flauw. Er zit geen enkele diepgang in De gave, alles is vrijblijvend en hersenloos vermaak.
[Johanna Ferket] Masquer le texte

Tweede deel in de serie 'Heks & tovenaar'* over zus en broer Wisty en Whit, heks en tovenaar. Zij leven in de dictatoriale samenleving onder de Nieuwe Orde, die creativiteit en magie verbiedt. Vanwege hun kneedbare en creatieve geest worden kinderen en jongeren als bedreiging gezien, zeker jongeren als Whit en Wisty. Samen met een groep kinderen proberen ze zichzelf te bevrijden van de Nieuwe Orde en komen daarbij in veel hachelijke en absurde situaties terecht. In razende vaart vliegen de begaafde broer en zus in korte hoofdstukken van het ene in het andere avontuur. Ook vanwege de snelle perspectiefwisselingen tussen Whit en Wisty kun je af en toe de draad kwijtraken. Het verhaal is echter nooit saai of slepend en er wordt veel humor in verwerkt. De wereld onder het nieuwe regime is erg kleurloos, de bruisende Whit en Wisty zijn het tegenovergestelde van hoe de Nieuwe Orde zijn inwoners graag ziet. Veel magie, komische verwikkelingen en brutale personages maken dit tot een achtbaanachtige leeservaring. Vanaf ca. 12 jaar. Masquer le texte

Dit boek gaat verder waar ‘Heksenjacht’ ophield. Whit en Wisty Allgood zijn nog steeds op de vlucht voor de soldaten van de Nieuwe Orde. Maar ondertussen hebben ze heel wat vrienden gemaakt onder de kinderen en leren ze steeds beter hun gaven te beheersen en te gebruiken. Maar De-ene-die-de-ene-is zet alle middelen in om de magische gaven van deze heks en tovenaar in handen te krijgen. Opnieuw volgt een bizarre achtervolging en het komt tot een zware strijd die echter geen oplossing brengt. Een epiloog en fragmenten van nieuwe orde-propaganda tegen boeken, kunst en kunstenaars, sluiten het geheel af. Het verhaal is verteld vanuit het ik-standpunt van afwisselend Whit en Wisty. Het is moeilijk te volgen of het nu broer of zus is die het verhaal vertelt. Een aantal hoofdstukken wordt door het ene personage verteld en dan is er plots weer eentje verteld door het andere personage. Bovenaan het hoofdstuk staat het wel vermeld, maar hun karakters, gevoelens en gedachten worden nauwelijks uitgediept. Het blijft bij oppervlakkige beschrijvingen van de actie, waardoor de keuze van dit vertelperspectief totaal zinloos wordt. Blijkbaar heeft de auteur nu ook zelf gemerkt dat een alwetende verteller zo zijn voordelen heeft en wordt er af en toe een hoofdstukje ingelast om het verhaal eens vanuit een andere invalshoek toe te lichten. De hoofdstukken zijn zeer kort, van soms slechts enkele lijntjes tekst tot een twee- à drietal bladzijden, exact honderd in totaal, waarvan de nummering doorloopt over de drie delen waarin het boek is opgedeeld. Het verhakselt op een onzinnige manier de verhaallijn die al erg chaotisch verloopt. Een allegaartje aan groteske figuren, bizarre wezens en magische ingrepen, doorspekt met smakeloze humor wordt de lezer voorgeschoteld. Kortom, een ongeloofwaardig verhaal dat absoluut niet weet te boeien.

Masquer le texte