Baksteen
Baksteen
Besprekingen
Iggy ruimt het puin van haar jeugd
In haar tweede roman Baksteen bevestigt de uit Oost-Vlaanderen afkomstige Femke Vindevogel haar talent om schrijnende situaties met een droogkomische twist neer te zetten.
Er zijn zo van die debutanten die op sluipvoeten de literatuur binnenwandelen. Zonder veel trammelant, tromgeroffel of social-media-offensiefjes. Femke Vindevogel (43) behoort tot die categorie. Bovendien, om het wat oneerbiedig te zeggen, is ze een 'zij-instromer' in boekenland. Van opleiding muziekdocente en beeldend kunstenaar, nu pianolerares, blijkt ze ook een poezenfanaat die in haar eerste boek Kattenknutsels spullen voor zachte viervoeters fabriceerde.
Een wereld van verschil met haar bij Van Oorschot verschenen romandebuut Confituurwijk (2019). Daarin introduceerde ze Marie De Geest, een dromerig personage dat na de dood van haar vader in een achterstandsbuurt verzeilde.
In opvolger Baksteen snijdt Vindevogel gelijkaardige thema's aan. Weer blikken we terug op de geaccidenteerde jeugd van een zoekende ziel, al groeit dit boek uit tot een soort road novel en zet Vindevogel als schrijver forse stappen vooruit. En in de valkuil van het miserabilisme trapt ze nie…Lees verder
Vindevogel geeft haar donkere verhaal lucht met speels proza
'Ik ben Iggy, een dertigjarige vrouw die als suppoost werkt in het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst. Ik ben geen held.' Nou, dat is alvast duidelijk, in deze roman van de Vlaamse schrijver Femke Vindevogel. Eerder debuteerde zij met Confituurwijk, dat zich afspeelt in een achterstandsbuurt in Gent. Haar nieuwe boek Baksteen is in dezelfde omgeving gesitueerd. Iggy treft voor haar deur twee zakken met stenen aan. Die blijken de restanten te zijn van een muurschildering die haar overleden vader ooit maakte. Door het puzzelen met de stenen herinnert ze zich de gewelddadige alcoholist die hij was, een man die in de tuin met een jachtgeweer op lege blikjes bier schoot. Een donkere roman, Baksteen, maar Vindevogel geeft het verhaal lucht met speels proza. Haar metaforen roepen vaak krachtige beelden op. Bijvoorbeeld als ze de gasten op de begrafenis van Iggy's vader beschrijft: 'Onder hun mopshondogen een opeenstapeling van doorgezakte komma's en gemiste kansen, en trillend, hevig tri…Lees verder
Snijden tot het bloedt
In Baksteen laat Femke Vindevogel een jonge vrouw op zoek gaan naar het verleden van haar vader, en zo ook een beetje van zichzelf.
Wanneer Iggy op een ochtend het huis uit stapt, merkt ze dat er twee zakken steenpuin voor de deur staan, met een briefje eraan waarop haar naam te lezen staat. Het blijken de restanten van een muurschildering die haar vader maakte toen hij opgenomen was in psychiatrisch centrum Sint-Jan de Deo. Dat instituut wordt afgebroken en misschien wil Iggy dit aandenken aan haar vader wel hebben. Nu heeft ze als dertigjarige suppoost in het Gentse SMAK inderdaad wel iets met kunst, maar aan haar vader wordt ze liever niet herinnerd. Voor hij stierf aan tong- en slokdarmkanker, het gevolg van zijn alcoholisme, dat hem ook in de psychiatrische instelling had doen belanden, terroriseerde hij haar, haar moeder en haar zusje Pinkeltje immers onophoudelijk. Zozeer zelfs dat die laatste, die eigenlijk Pink Floyd heet, op een dag onaangekondigd naar Noorwegen vertrok om er niet ver van Bergen schapen te gaan kweken.
In Femke Vindevogels Baksteen volgen we Iggy, die, nadat ze de steenbrokken …Lees verder